Biofiltry ze złożami mineralnymi, mimo, że są szerzej stosowane dopiero od kilkunastu lat, już zdobyły sobie dobrą opinię wśród ich użytkowników. W porównaniu z tradycyjnymi złożami organicznymi (korzenie drzew, gałęzie, włókna roślin) mają one następujące zalety:

1/ długi (nawet kilkunastoletni) okres eksploatacji bez wymiany złoża,

2/ stabilność struktury (nie ulegają zagniwaniu),

3/ mała zmienność oporów przepływu,

4/ stabilne parametry oczyszczania gazów procesowych.

Jednak większość złóż zbudowanych z minerałów ( głównie zeolity i perlit) charakteryzuje się małą powierzchnią właściwą i małą porowatością, co sprawia, że mikroorganizmy odpowiedzialne za redukcję szkodliwych substancji w oczyszczanym medium (gazy i ciecze) mają warunki życia głównie na powierzchni ziaren. Wymaga to zatem w celu utrzymania ich stabilnej egzystencji zapewnienia odpowiednich warunków ich życia, czyli wilgotności i obecności składników odżywczych. Zmiana tych parametrów może spowodować gwałtowny spadek liczebności mikroorganizmów lub nawet ich zanik, co powoduje konieczność ponownego ich zaszczepu albo nawet wymiany złoża.

Na tym tle wyraźnie odróżnia się złoże haloizytowe wyprodukowane na bazie unikalnego minerału – haloizytu Dunino.  

Złoże składa się z nanorurek i nanopłytek o wysokich właściwościach sorpcyjnych.

Cechy  haloizytowego złoża filtracyjnego to:

1. wysoka powierzchnia właściwa ( w zależności od rodzaju złoża od 60 do ok. 200 m2/g),
2. wysoka porowatość całkowita (70-80%), przy czym wielkość porów zawiera się w granicach od 0,3nm do 1000nm, co pozwala na absorbowanie szerokiego spektrum gazów odorowych,
3.  wysoka wytrzymałość mechaniczna i odporność na działanie wody i wilgoci (nie ulega rozkładowi, nie lasuje się, zachowuje swoją przestrzenną strukturę i wytrzymałość mechaniczną przez cały okres eksploatacji filtra.),
4. wysoka odporność chemiczna (haloizyt dobrze znosi warunki eksploatacji w zakresie pH od  2 do 12),
5. zapewnia dobre warunki przetrwania mikroorganizmów w niekorzystnych warunkach eksploatacji i  dłuższych przerwach w pracy biofiltra;
6.  jest proste w obsłudze i eksploatacji,
7. niskie koszty eksploatacji,
8. wysoka odporność termiczna (nie zmienia swych cech fizykochemicznych do temperatury ok. 1000ºC, a więc daleko poza zakresem pracy filtrów i biofiltrów),
9.  ponieważ haloizyt nie zawiera żadnych szkodliwych dodatków, to po zakończeniu pracy złoże może zostać użyte jako komponent nawozowy,
10. w przypadku zastosowania odpadów jako paliwa typu RDF,  haloizyt jest doskonałym  dodatkiem do spalania poprawiającym skuteczność i sprawność procesu spalania, redukującego szlakowanie i zanieczyszczanie kotłów i emisję szkodliwych związków ( w razie potrzeby możemy przekazać obszerne materiały na ten temat).

Cechą haloizytowego złoża filtracyjnego  zasługującą na szczególne podkreślenie w odróżnieniu od innych złóż mineralnych jest bogactwo makro-i mikroelementów niezbędnych do życia mikroorganizmów, co eliminuje konieczność ich odżywiania poprzez stałe zapewnienie substancji uzupełniających ich pokarm. Przerwy w dostarczaniu tych składników odżywczych mogą spowodować znaczącą redukcję lub nawet wyginięcie ich populacji, co praktycznie oznacza przerwanie działania filtra do czasu odnowienia aktywnego biofilmu.

Haloizytowe złoże filtracyjne nie zmienia powierzchni właściwej pod wpływem wilgotności. Jego powierzchnia właściwa wynosi zawsze powyżej 50.000 ( pięćdziesiąt tysięcy [m2/1dm3], a warto podkreślić, że większość złóż organicznych ma powierzchnię właściwą w zakresie 1000- 2000 [m2/m3 złoża] ( (tysiąc – dwa tysiące [m2/m3 złoża]), czyli haloizytowe złoże filtracyjne ma tę powierzchnię większą kilkadziesiąt tysięcy razy i to niezależnie od stanu wilgotności (zmiana wilgotności złoża organicznego może zmniejszyć tę powierzchnię nawet kilkakrotnie).

Filtry i biofiltry haloizytowe mogą znaleźć zastosowanie m.in. w następujących przypadkach:

1) oczyszczanie powietrza procesowego zanieczyszczonego różnymi gazami szkodliwymi takimi jak siarkowodór, amoniak, związki aminowe, merkaptany i  cała gama lotnych  złowonnych związków organicznych,

2) oczyszczanie biogazu  z siarkowodoru, siloksanów, amoniaku i merkaptanów,

3) oczyszczanie innych gazów procesowych.